Գյուղական դպրոց հայկական լեռներում

Ես եղա  Աղվանիում անցած տարվա հոկտեմբերի վերջին։ Շուրջն աստվածային գեղեցիկ բնություն Է։ Օդը՝ բուրավետ, անուշ, գրեթե խմելու, ինչպես ամենամաքուր ջուրը լեռնային սառը աղբյուրներից: Հսկայական արծիվն անխռով լողում է կապույտ բլուրների վրայով։

Ես գնացի Աղվանի  տեղի դպրոց այցելելու համար, որտեղ սովորում են 2 աշակերտ՝ 10-ամյա Արշակ Արմենյանը և նրա կրտսեր քույրը՝ Գոհարը։ Դպրոցի բակում գալիք շաբաթվա համար վառելափայտ էին պատրաստում։ Դպրոցի մատակարարի տնօրենը վառելափայտ է կոտրում, իսկ դպրոցի տնօրեն Արկաիկ Վարդազարյանն օգնում է այն փայտակույտի մեջ դնել։ Նա նաև ողողել է երկու դասարանների կաթսայական վառարաններ, ևս մեկը՝ ուսուցչասենյակում; թե չէ կենտրոնացված ջեռուցումից զրկված շենքի պատյանը կսառչի, որ մի ժամ էլ չես նստի, էլ ուր մնա՞ց դպրոցական օր։

Ուսուցչանոցում քննարկում են, արդյոք կպահպանվի դպրոցի գրադարանավարի պաշտոնը հաջորդ տարի և արդյոք նրանք կկարողանան գնել վոլեյբոլի ցանց, գնդակներ և սպորտային գորգեր երեխաների համար:

Դպրոցը խեղճացած է, քանի որ Կապանի տարածաշրջանի այս շատ փոքր, աղքատության մեջ գտնվող լեռնային գյուղը, որի բնակչությունը կազմում է ընդամենը 25 մարդ, նույնիսկ մարդկային զուգարան չի կարող ապահովել դպրոցականների ու ուսուցիչների համար։ Դպրոցը նույնպես չունի ջրամատակարարում, և դպրոցի մուտքի մոտ կախված է պարզագույն լվացարան՝ որպես անցյալ դարի իրականության կոպիտ օրինակ:

Առաջարկում եմ դիտել տեսանյութն Աղվանի իմ ճամփորդության մասին, որը պատրաստել են մարզային Z TV հեռուստաալիքի հայ գործընկերները։